Սա փոքր ծառ է կամ մեծ թուփ: Հաճախ հանդիպում է այգիներում, թև սերում է անտառից: Նրա ծաղիկները տհաճ հոտ ունեն, իսկ ճյուղերը փշապատ են: Այնուամենայվին, շատ թռչնակներն են իրեց բույնը հյուսում նրա ճյուղերրն: ԵՎ հենց փշերն էլ գրավում են թռչուններին: Դրանցով ալոճենին պաշտպանվում է թշնամիներից և պաշտպանում նրանց, ովքեր թաքնվում են իր ճյուցերի մեջ: Փոքրիկ թռչնակը կարող է ազատ թռչել փշոտ չյուղերի միջով, իսկ եթե ավելի մեծամարմին ու դանդաղաշարժ մեկը ցանկանա ավերել նրանց բները, փշերը կպատժեն: Կատուն, ագռավը կամ բուն այդ բներին հասնել չեն կարող:
Զարմանալի անուններ ունեն հայկական բնաշխարհում տարածված մի շարք ծառեր` հաճերենի, բոխի, լորենի, հացենի: Հացենին խոշոր, մինչև 25-35մ. բարձրության հասնող ծառ է: Տերևները փետրաձև են, բարդ, այսինքն յուրաքնչյուր տերև կազմված է մի քանի տերևներից: Ծաղկում է ապչիլի վերջին: Ծաղիկներն անշուք են, բայց նրանց շուրջ հաճախ կարելի է տեսնել մեղուների, որովհետև հացենին մեղրատու բույս է: Հացենին բավականին երկարակյաց ծառ է, ապրում է 300-400 տարի: Հացենու որոշ տեսակներ կիռարվում են նաև կանաչապատման նպատակով:
